Bij Leaseplan ben vooral met de ideation en empathise fase bezig geweest.
Een ambitie van Leaseplan is om software te ontwikkelen met grotere impact voor klant en bedrijf. Dat klinkt als een open deur zou je zeggen. Praktijk wijst anders uit. In de klassieke manier van software ontwikkelen gebeurt geregeld het volgende; Ideeën en features komen vanuit management. Op zich niets mis mee. Er vindt overleg plaats om alles helder te krijgen. Wij designers ontwerpen de gebruikerservaring. Ontwikkelaars implementeren dit alles, zodat testers het door de teststraat kan loodsen. Yes het kan live!
We zijn nu 6 á 8 sprints verder. Na genoeg data te hebben verzameld, duiken we in de cijfers. Onze nieuwe creatie presteert minder dan verwacht. Wat?!
De nieuwe oplossing blijkt niet op de werkwijze van gebruikers aan te sluiten. Resultaat; weinig impact en een flinke investering aan resources en tijd
Wanneer we voor een andere aanpak gaan, gaan we eerst onze ideeën (features) toetsen. We halen bestaande data en testen uit het verleden erbij halen. Tijdens verschillende sessies komen we tot een Value Proposition. Zie het als een soort van SWAT-analyse. Wij komen tot een lijst van ideeën waarvan wij vermoeden dat deze zwaktes aanpakken en het product verbeteren. 100% zekerheid kunnen we niet geven. Business objectives en User needs staan in Value Proposition Design centraal. Onze vermoedens en aannames zijn het startpunt die we gaan toetsen.
Wij hebben de lijst met vermoedens naast bestaande research gelegd. Er vielen hypotheses vielen omdat we ze bij voorbaat konden ontkrachten. Dit is dan ook een iteratief proces. Naast dat de kwaliteit van de hypothese belangrijk is, is ook de manier waarop we gaan valideren belangrijk. Hier heb geregeld op gehamerd. Hoe ga je iets objectief meten als er nog niets is? Op deze vraag heb ik lang gekauwd. A/B-testing leek mij de beste oplossing met echte eindgebruikers. Gebruikers die het product gebruikt en de dienst daarom begrijpt. We willen hier een concept testen die een GUI heeft. Dat niet te vergissen is met een GUI testen (deelverzameling).
Samen met een CRO-specialist heb ik idee uitgewerkt om met prototypes te kunnen A/B-testen. Een versie met onze hypotheses, en andere versie om onze hypotheses ontkrachten. Probeer te bewijzen dat je ongelijk hebt. Lukt dat niet? Dan zit je goed! Dit is een leuke positie als data driven UX’er; Met Service Designer sparren op hypotheses en met CRO-specialist sparren op methode om objectief data te verkrijgen. En vanouds kilometers in Sketch maken om concepten uit te werken. Vervolgens kon ik designs naar prototypes in Invision App of Maze en A/B-platform opzetten. Wat hebben we tegenwoordig als designers toch mooie tooling.
Lead Design System kon mijn ervaring gebruiken. Er was genoeg te doen voor het Design System (zie afbeelding aan het begin). Mijn bijdrage was UI-componenten aanpassen, herordenen en definiëren. Consistentie in bijvoorbeeld buttons met iconen heb ik doorgevoerd en logica achter witruimte (in front-end margins en paddings) geformuleerd. Dit vergemakkelijkt het leven van designers en front-end developers omdat deze beide disciplines bij elkaar brengt. Designs worden consistenter, beter herbruikbaar en er kan uiteindelijk sneller voor multi-devices worden opgeleverd over meerdere producten en afdelingen. Win-win!